[frame src = ”http://www.thatmutt.com/web/wp-content/uploads/2015/08/elsie-and-me.jpg” target = ”_ self “Breedte =” 620 ″ hoogte = “387 ″ alt =” Elsie de Golden Retriever evenals mij “ALIGN =” Center “Pretthoto =” FALE “] De gouden retriever Elsie van mijn ouders is gestorven.
Mijn moeder componeerde een kort artikel over het verliezen van haar hond, en ik deelde het op Facebook, maar wilde het hier ook delen.
Elsie was geliefd.
Ze was hier meerdere keren te zien. Je kunt niet lang op mijn blog zoeken zonder haar prachtige gezicht tegen te komen, een vermelding van haar naam.
Naast het begrijpen van mijn ouders gaan met zoveel verdriet, een van de moeilijkste delen van dit verlies is het accepteren van mijn eigen hond.
ACE is 3 jaar jonger dan Elsie, maar een enorme man en er is geen methode omheen; Mijn hond is uiteindelijk oud geworden.
Bij het verliezen van Elsie heb ik het gevoel dat ik een klein stukje aas heb verloren, een draad die ons allemaal koppelt.
Dit trio van honden – aas, Elsie en de andere honden van mijn ouders Sophie – is tot nu toe onze beste groep honden geweest.
Zowel Ace als Elsie brachten vele, vele dagen samen door in Wisconsin, waden in de zwembaden, liggend bij de kampvuren, gewoon bij hun mensen zijn zoals retrievers hebben meestal.
Ondertussen voldoet Sophie de Springer vaak aan haar neus (hou van je, Sophie), sprinten, stuiteren, graven en volgen. Onze retrievers hadden daar bitrente in.
En nu is Elsie de allereerste die in deze groep uitstekende honden passeert.
Voor mij vertegenwoordigt haar leven het decennium waarin ik begon te werken in de journalistiek, een bedrijf rond honden begon, verliefd werd, mijn eigen dieren omarmde, een soort leven voor mezelf maakte.
Ik zal natuurlijk doorgaan met verhuizing. Het is gewoon moeilijk om mee te verhuizen zonder al deze honden.
In mijn bladeren voor comfort rekende ik op de essays van anderen.
Ik ben aangeraakt, diepbedroefd, door het citaat van James Thurber dat wordt gebruikt in blogschrijver Will Kearney’s stuk “On Losing a Dog”. (Lees hier de volledige publicatie van Kearney.)
In zijn verdriet over het verlies van een hond betekent een beetje jonge jongen de allereerste keer op tenen, turend in de treurige morgen van de mannelijkheid. Na dit veel ontroostbaar voor verdriet is er niets dat het leven hem kan aandoen dat hij op de een of andere manier niet zal kunnen dragen.
Iedereen die een honden leuk vond, begrijpt het. Daarmee zijn we niet alleen.
Elsie, je bent geliefd.
Lees hier veel meer over Elsie en hier.